احتمالا همه ما در برخورد با واقعیت ها و حقایق ، یک سری رویکرد هایی را در نظر گرفتیم. مثلا فرض کنید در برخورد با یک نظام فکری ، یک مدل شخصیت یا هر چیز دیگری ، آنها را پذیرفتیم یا رد کردیم ، نسبت به اونها احساس خوب ، کشش یا دفع پیدا کرده ایم. و البته که بعد از برخورد با این اتفاقات لفظ یا الفاظی رو هم به آن مجموعه فکری نسبت داده ایم.
شاید در برخورد با آن اتفاقات سراسر جذب شده ایم یا سراسر دفع شده ایم یا از جنبه به سمت آن جذب شده ایم یا از جنبه ای از آن دور شده ایم و البته در مجموع وقتی که آن لفظ بیان می شود ، ما به صورت خودآگاه یا به نظر من در خیلی از موارد به صورت ناخود آگاه یک احساسی خواهیم داشت.
به نظر می رسد که این احساس فارغ از برخورد اولیه با آن اتفاق، تابع اتفاقات بعدی نیز خواهند بود و از آنجایی که خیلی از ما ها، شاید اصلا همه انسان ها (چراییش را بماند فعلا) موقع برخورد با اتفاقات زندگی خود ، همه ورودی و نتایج و تصویر هایی که شکل می گیرد در ذهنمان را تحلیل نمی کنیم یا شاید اصلا نمی توانیم تحلیل کنیم ، اثرات محیطی بعدی روی آن لفظ تاثیر می گذارد ، تا جایی که وقتی دوباره می نشینیم و فکر می کنیم به ارتباط آن لفظ با آن معنا ؛ در ذهن خود مجموعه ای از تصورات عجیب پیدا می کنیم.(اینجاست که اهمیت توجه به محیط اطراف چه رفقاتی چه ... جدی می شه)
حالا فرض کنیم که با یک مجموعه فکری روبرو هستیم که بشر امروز در صورت مواجه صحیح و درست با آن ، گمشده خود را خواهد یافت و این ماجرا طرف مقابل و دشمنانی نیز دارد که ... (احساس کردم این تیکه اش رو اگه توضیح بدم تکراری میشه یه جورایی! فک کنم همه مخاطبین متوجه شدند !)
و من و شما می دانیم که این احساس چه مقدار در سبک زندگی و موارد دیگر تاثیر گذار است ... به شدت !
حالا بیاییم با هم سری به الفاظی که در ذهن داریم بزنیم ؛
جمال
وقتی اسم جمال و جمیل را می شنویم اولین تصاویری که در ذهنمون میاد چه چیز های هستند چه قدر با بار معنایی واژه ای که در فارسی به کار می بریم برای ترجمه آن یعنی زیبایی یکسان هست.
با این نگاه احساس خودمون رو از برخورد این نظام فکری با ویژگی زیبایی رو مرور کنیم
راستی ما جمیل را صفت چه موصوفی می دانیم؟؟
به نظر از جنبه دیگر اگر با منش توحیدی بخواهیم به چیزی مانند هنر که به نظر می رسد ویژگی زیبایی از جدی ترین صفات آن باشد یا اصلا خود آن باشد (من خیلی این جاهاش رو بلد نیستم ولی بالاخره هنر چیزی است زیبا و باعث کشش انسان ها می شود) نه تنها استفاده صحیح و بارعایت قواعد آن در انتقال این مجموعه فکری ، به نوعی فریب نیست ، بلکه تجلی از اسم جمیل خدا می باشد و اصلا جزوی از این مجموعه توحیدی می باشد. مثلا ارائه زیبایی و هنر به گونه ای که توجه را از مبدا آن ینی یگانه وجود بی نهایت دور نکند و برعکس به سمت مبدا زیبایی بکشاند کار مقبول و پسندیده ای به نظر می رسد.
(این دو تا لینک رو از دست ندید 1 و 2)
این واژه ها را مرور کنید ؛ محمد ، حسن ، تقی ، رجب ، رمضان و ...
عده زیادی(به نظر من) وقتی می خواهند برای ما توضیح دهند که محمد یعنی چه یا اصلا زندگانی و سیره عملی حضرت رسول الله (ص) را می خواهند توضیح دهند، دوباره شروع می کنند از همان شیوه ای یا همان الفاظی استفاده کردن که به نظر برای تعداد قابل توجهی(راستش نشمردم!!) جوان های همسن و سال من ، از معنا اصلی خود فاصله گرفته است.
نمی دونم شاید شما هم موقع خوندن یه سری کتاب این احساس رو کردید که موقع خوندشون یه بوی عطری تو ذهنتون می پیچه !! خدا سر و پنجه بعضی از این نویسنده ها رو برکت بده !! خدا کلام اون اساتید و سخنورانی که با عملشون و با کلامشون اون تصویر صحیح رو بروز می دن برکت بده!! خدا به صدای اون مداحی که روی مداحیش ، روی شعرش کار می کنه برکت بده!! خدا به اون جوونی که توی دانشگاهش وجودش نور می ده خیر و برکت بده!! ...
پ ن : من نه روحانیم نه هنرمندم نه ... ، صرفا می خواستم بگم که مواظب این فاصله بین لفظ و معنا باشیم ،یه وقتی به خودمون میایم می بینیم آدم ها دارند با زبون هم صحبت می کنند ولی حرف همدیگر رو نمی فهمند !!!
